Nie­tre­no­wa­na sztu­ka pi­sa­nia w oczy­stym ję­zy­ku za­mie­ra

2013 – kon­trast z rze­czy­wi­sto­ścią

Kilka lat póź­niej, bo­gat­szy o wiele do­świad­czeń spo­strze­głem dwie rze­czy. Pierw­szą z nich po­ru­szy­łem już w te­ma­cie. Odło­że­nie pi­sa­nia oka­za­ło się fa­tal­nym roz­wią­za­niem, które stop­nio­wo umniej­sza­ło i umniej­sza­ło umie­jęt­no­ści po­słu­gi­wa­nia się sło­wem. Nie oszu­kuj­my się, w fir­mie pro­gra­mi­stycz­nej język po­dob­ny bywa ni­czym na bu­do­wie, jest tylko wiele mą­drze brzmią­cych skró­tów i nie trze­ba do sie­bie krzy­czeć.

Do­dat­ko­wo też, zbo­cze­nie za­wo­do­we na­ka­zu­je two­rze­nie krót­kich, pre­cy­zyj­nie skon­stru­owa­nych ko­mu­ni­ka­tów, które bę­dzie w sta­nie prze­two­rzyć pro­gram kom­pu­te­ro­wy. Dla niego każda nie­jed­no­znacz­ność ozna­cza pro­blem nie do przej­ścia. Wtedy to do­ce­nia się kom­pe­ten­cje do­wol­nej ludz­kiej isto­ty, któ­rej mó­wisz pro­szę, za­łatw to i nie za­sta­na­wiasz się nad tym jak ob­słu­żyć sy­tu­ację, w któ­rej tram­waj się wy­ko­lei po dro­dze.

I jak tu pisać dla ludzi, kiedy cią­gle pisze się dla nie-lu­dzi? Osta­tecz­nie, stwier­dzam, że naj­lep­szą zdol­ność do pi­sa­nia po­sia­dłem bli­sko 6 lat temu, będąc jesz­cze w li­ceum. Okres od tam­te­go mo­men­tu do teraz jest zie­ją­cą dziu­rą, którą szyb­ko pla­nu­ję za­ła­tać.

Mo­ty­wa­cja

Dru­gim czyn­ni­kiem jest tłu­mio­na przez kilka lat chęć pi­sa­nia. Kiedy za­koń­czy­łem swój pierw­szy blog, byłem pe­wien, że gra­ni­cy, jaką sobie po­sta­wi­łem, nie prze­sko­czę. Błąd! Nie w ten spo­sób to dzia­ła. Takie od­czu­cie to bar­dzo dobry znak – znak, że wy­ra­biasz w sobie po­czu­cie es­te­ty­ki i wiesz co dobre a co nie.

Wtedy po­zo­sta­je praca na rzecz osią­gnię­cia sa­tys­fak­cjo­nu­ją­ce­go po­zio­mu. Może się oka­zać, że nigdy tego po­zio­mu się nie osią­gnie, bo po­ziom pod­sta­wo­wy dla nas to prace Rem­brand­ta, a wię­cej niż dwóch go­dzin na ma­lo­wa­nie w ty­go­dniu nie uda się uzbie­rać.

No i co z tego? Krok po kroku po­cząt­ku­ją­cy ma­larz bę­dzie ma­lo­wał coraz le­piej a ja będę coraz le­piej pisał.

Eks­pe­ry­ment

Otwie­ram no­we­go bloga. Bloga, w któ­rym będę za­pi­sy­wał prze­my­śle­nia na temat przy­szło­ści. Tej bli­skiej, która po­wo­li staje się te­raź­niej­szo­ścią. Będę eks­pe­ry­men­to­wał ze wszyst­kim, co wpad­nie mi do głowy – formą li­te­rac­ką, te­ma­ta­mi czy sty­lem. Bę­dzie dużo o rze­czach po­ten­cjal­nie re­wo­lu­cyj­nych, po­nie­waż taka skala mnie wła­śnie in­te­re­su­je.

W ra­mach eks­pe­ry­men­tów za­czy­nam serię tek­stów znaną w krę­gach li­te­rac­kich jako 100 the­mes chal­len­ge. Każdy tekst opie­ra się o okre­ślo­ny motyw. Liczy się sku­tecz­ność mie­rzo­na po­przez ilość na­pi­sa­nych tek­stów.

Ko­rzy­stam z apli­ka­cji #100TC theme cho­oser, którą na­pi­sa­łem w ze­szłym roku. Po opu­bli­ko­wa­niu tego tek­stu, apli­ka­cja wy­bie­rze lo­so­wo na­stęp­ny motyw, na pod­sta­wie któ­re­go na­pi­szę jeden z ko­lej­nych wpi­sów. I tak aż do za­koń­cze­nia.